Septembertransport 2023.

Het is inmiddels bijna 4 weken geleden dat we goederen en machtigingen inzamelden voor het septembertransport. Door omstandigheden hebben we het vertrek van dit transport een week uit moeten stellen en dus is het inmiddels oktober geworden. De loods in Heerenveen is weer goed gevuld. Veel incontinentiemateriaal, voeding en verbandmiddelen voor de ziekenhuizen, matrassen die doorgestuurd zullen worden naar Oekraïne en veel (kleding)pakketten. Op donderdag 5 oktober hopen we de vrachtauto te laden. De volgende dag vertrekken Herke Bijker en Gerrit Samplonius richting Roemenië. De begeleiding bestaat deze keer uit Sip en Aaltsje de Haan en Sjikke Havinga. Zij vertrekken op zaterdag 7 oktober en zullen per vliegtuig reizen. Zoals u van ons gewend bent, houden we u dagelijks op de hoogte van de belevenissen onderweg.

Verslag chauffeurs.

Zondag 8 oktober.

Donderdagavond hebben we weer een vrachtauto met een grote diversiteit aan goederen geladen voor Roemenië. Herke Bijker en ik, Gerrit Samplonius, gaan hier op vrijdag mee op pad en moeten dit op 16 adressen lossen in Roemenië. Het doel van de eerste dag is om in Oostenrijk te komen zodat we de eerste 1000 km hebben gehad. We liggen nog steeds op schema als we dit halen binnen de tijd die we hadden gepland. Op zaterdagmorgen vertrekken we vroeg om toch nog een beetje bijtijds ons overnachtingsadres te halen in Roemenië, maar alles moet dan meezitten. Maar helaas, onze eerste tegenslag is een file van ruim een uur vooraan in Hongarije. Jammer maar niet dramatisch, anders wordt het als we in de namiddag aan moeten sluiten in file voor de Roemeense grens. Na ruim een uur staan we bij de douane. Maar dan komt de ontluistering, de controle (ANAF) waar humanitair transport onder valt heeft geen kantoor meer op deze grensovergang. Wij moeten terug naar een andere (nieuwe)  grensovergang. Hemelsbreed een afstand van ongeveer 20 km., maar over de weg is dit een omweg van 70 km en dan natuurlijk weer aansluiten in de rij. Gelukkig is alles na ruim een uur geregeld. Als Rutte voor zou stemmen om van Roemenië een Schengenland te maken, dan is deze poppenkast met ellenlange wachttijden voorbij. Maar om ons aan de rij- en rusttijden te houden is het noodzakelijk om toch ons doel te halen, zodat dan de auto en wij 24 uur blijven staan. In Ungheni hebben we in een motel een kamer geboekt, Herke blijft dan in de auto slapen en ik ga naar de kamer. Maar wij verliezen zoveel tijd dat het nog maar de vraag is of ik de kamer nog kan krijgen. Wij komen in Ungheni aan in de Roemeense tijd 's nachts om half drie. Geen probleem voor de kamer want deze was nog gereserveerd. Een heel groot bed met aangrenzend zitgedeelte en grote douche met alle mogelijkheden er aan, prima dus. Maar toch nog een kleinigheid, de douche stond op de druppelstand en geen warm water…..dan maar poetsen bij de wasbak….ging ook prima, misschien moet ik een volgende keer toch iets bijbetalen voor warm water. Maar alles is al weer vergeten want nu zitten we aan de koffie op het terras. 

Maandag 9 oktober. Nadat we midden in de nacht van zaterdag arriveerden in Ungheni, stond daar een vrije zondag tegenover. Om niets te doen is het een lange dag en dus namen we een taxi naar het centrum van Tirgu Murus. Hier kun je best enige uren vertoeven. Het contrast is soms groot: dure winkels en grote, dure auto's. Maar ook veel mensen, die de hand op houden of die langs de vuilnisbakken gaan. Terug in het hotel en na een warme maaltijd besluiten we vroeg naar bed te gaan. De onderhoudsman van het hotel kreeg de douche weer aan het werk. Maar om warm water te krijgen, moest de kraan eerst een kwartier volop open. Na een goede nachtrust gaan we op pad om de vrachtauto te lossen. Bij een revalidatiekliniek in Laslea worden kleding en medische spullen gelost. Een deel hiervan gaat naar Oekraïne. Daarna gaan we naar Dumbraveni, Medias en Velt waar kleding en particuliere pakketten en voedselpakketten worden gelost . Deze voedselpakketten worden in Roemenië gemaakt en door een Roemeense transporteur bij ons gebracht. Via Copsa Mica gaan we naar ons laatste losadres en tevens overnachtingsadres in de plaats Sadu. Hier hebben we een fijne avond met onze Roemeense vrienden. Ook zijn er emotionele momenten omdat de moeder is overleden. Tot voor kort zorgde zij voor de pakketten die wij brengen. Dochter Claudia gaat deze rol nu vervullen. Dit lijkt een normale gang van zaken, maar wij vinden het bijzonder. Na een gezellige avond, waarbij ook nog een verjaardag gevierd moest worden, is het om 11 uur tijd om naar bed te gaan.

Dinsdag 10 oktober. Vanmorgen gaan we na een stevig ontbijt op weg naar het ziekenhuis in Agnita, hier krijgen ze alle producten die zijn ingebracht op medisch gebied; van sondevoeding tot medicijnen en incontinentiemateriaal. Hierna gaan we naar Codlea, ons verste losadres. Dit is een voorstad van de wintersportplaats Brasov, die bij ons bekend is vanwege de beren die uit de bergen komen en in de stad vertoeven. Wij hebben er twee gezien, maar dan wel op een reclame billboard. De reis hier naar toe is bijzonde. We komen over bar slechte wegen en langs een, in onze ogen, gedateerd oefenterrein van het leger. Nu is dit na de inval in Oekraïne het grootste oefenterrein van de NAVO. Alles is ontzettend groot geworden en beveiligd met kilometers prikkeldraad. Het geeft, met in het achterhoofd de spanningen nu in Europa, bijna een eng gevoel. Wij willen na gelost te hebben in Codlea doorrijden naar het kindertehuis in Odorheiu Secuiesc om deze keer daar zelf de pakketten te brengen. Maar omdat alle wegen op de kortste route er naar toe verboden zijn voor vrachtverkeer moeten we een andere oplossing zoeken. Doorrijden en meer dan 3 uur omrijden is geen optie. We besluiten de pakketten te lossen in Dumbraveni waar we gisteren al geweest zijn en dan moet het kindertehuis ze daar maar weg halen. Dit is geen probleem en om 19.00 uur zijn ze al opgehaald. Wij zijn vervolgens doorgereden naar Gura Ariesului en hebben onderweg besloten om eerst maar even te eten omdat we nadien geen restaurant meer tegenkomen. We besluiten ieder een schnitsel met patat te nemen met daarbij een mix salade en een cola. Ik kan het niet laten om de ober nog een kleine fooi te geven. Deze maaltijd kostte ons beiden totaal omgerekend € 20. We besluiten deze avond door te rijden naar Sarmasu waar we de nacht doorbrengen en morgen gaan lossen. Als we hier aankomen is het inmiddels al weer kwart over negen.

Woensdag 11 oktober. Gisteren zaten we nog even te praten met ons gastgezin in Sarmasu en toen liet hij wat foto’s zien over zijn werk bij de brandweer. Er gebeuren hier heel veel ernstige ongelukken en er zijn veel grote branden. Ook kwam er een foto voorbij van een dode beer van 400 kg. Wij dachten dat deze alleen voorkwamen in de bergen bij Brasov. Maar nu blijkt dat vele delen van het land last heeft van deze dieren. Wij moeten dus opletten, de wolf is er al, maar voor de beren zijn de grenzen ook open. Vanmorgen om half negen zijn we begonnen met lossen, dit duurde een uur. De pakketten worden hier direct aan de mensen meegegeven. Op weg naar de grens hebben we nog één losadres te gaan in Floresti. Onder het genot van een paar pannenkoeken en stukken pizza praten we hier nog even bij. Marien en Yvonne beheren daar een project ”Casa Speranta” met de plaatselijk zigeuner bevolking en proberen deze, maar vooral de kinderen naar een betere levensstandaard te begeleiden. Marien en Yvonne zijn net trotse opa en oma geworden, of zoals ze het zelf tegen ons zeggen "pake en beppe". Als we vertrekken is het nog ruim drie uren rijden naar de grens, wij komen daar aan om kwart over vier uur en zoals verwachting gaan we aansluiten in de file vrachtauto’s. Na twee en half uur rijden we Hongarije in en besluiten we eerst te gaan eten en daarna nog enige uren door te rijden.

Vrijdag 13 oktober. Eergisteren passeerden we na twee en een half uur de grens Hungarije in. We krijgen dan vanwege het tijdsverschil een uurtje terug en rijden dan nog door tot 11 uur. We nemen onze wettelijke rust en vertrekken dan weer richting Oostenrijk en daarna Duitsland. Ondanks enige probleempjes, waaronder de grensovergang met vertraging en een omweg van 70 km in de late avond, is het verder toch nog goed verlopen. De terugweg is meestal saai, gewoon het juiste asfalt gedurende een kleine 2.000 km blijven volgen. Vandaag hopen we rond 15.00 uur weer thuis te zijn en eindigt dus ook mijn verslag en graag tot een volgende keer. 

Verslag begeleiding.

Zatedag 7 oktober. Het is bijna echt het idee dat het vakantie is, de wekker staat pas om 8 uur. We vertrekken om 10 uur richting Eindhoven, waar we nog mooi even op het terras wat zonnestralen meepakken. Na de nodige controles zitten we om 10 over 3 in het vliegtuig. Binnen 2 uur staat het vliegtuig weer aan de grond. Toch een heel verschil met twee dagen in de auto zitten.....
Opnieuw een controle en wachten op de koffers en dan met een busje naar het autoverhuurbedrijf. Als de gehele papierwinkel klaar is, is het inmiddels donker en gaan we naar Floresti. Even bijpraten met Marien en Yvonne en het geld in ontvangst nemen. Bij ons overnachtingshotel kunnen we zowaar nog een (bijna) warme maaltijd krijgen en dan is het al weer bedtijd. Morgen een nieuwe dag.

Zondag 8 oktober. Vanmorgen "slapen we uit". Na het ontbijt vullen we eerst de geldenveloppen. Een secuur werkje, maar het gaat probleemloos. Rond half 12 rijden we via een toeristische route binnendoor naar ons hotel in Ungheni. Onderweg kijken we nog even of onze vrachtauto deze week een parkeerterrein kan bereiken. Ze zijn in Roemenië heel hard bezig om snelwegen aan te leggen en op plekken waar jaren geen activiteit was, zijn ze nu druk aan het werk. We doen onderweg nog een bakje koffie en arriveren rond kwart voor 4 bij ons hotel. Daar praten we eerst even bij met de chauffeurs van de vrachtauto en eten we gezamenlijk de warme maaltijd. Het is al donker en erg koud als we bij ons hotel buiten de geldenveloppen en papieren uitwisselen met Anna-Maria uit Cornesti. Ze heeft van de leverancier van de voedselpakketten een donatie gekregen voor het kindertehuis. We laden enkele dozen koekjes en chocola in onze auto. Bijzonder dat ook de Roemenen een bijdrage aan onze hulp leveren! We zitten nog even gezellig na en dan is het alweer tijd om te slapen. Morgen is het weer vroeg dag!

Maandag 9 oktober. De dag begint met een vroege wekker en zonder douche, want tsja...koud water......
We ontbijten lekker en dan is onze eerste opdracht van vandaag het ophalen van de medicijnen. We nemen even de tijd om bij te praten en gaan dan op zoek naar de chauffeurs met de vrachtauto. Die ontmoeten we in Dumbraveni waar ze net klaar zijn met het lossen van de kleding voor de kerk. Onze contactpersoon slaapt nog, maar gelukkig kunnen we haar met meerdere telefoons wakker bellen. De pakketten voor Dumbraveni worden gelost en de voedselpakketten geladen in onze vrachtauto. Wij houden ons ondertussen bezig met het verdelen van de medicijnen die we vandaag nodig hebben, wat nog een hele klus is. Omdat we in november niet zelf in Roemenië komen, krijgt iedereen een dubbele hoeveelheid. Er is deze keer ook voor ruim € 2.000 besteld! De rest van de dag volgen we de vrachtauto naar Medias, Velt en Copsa Mica. Overal zorgen wij voor de medicijnen en geldenveloppen. In Copsa blijken de pakketten van juni voor een gezin niet meer bezorgd te kunnen worden. De telefoon wordt niet meer opgenomen. We besluiten ter plekke om even te gaan kijken, en treffen de mevrouw en haar gezin gelukkig gewoon thuis aan. Een ander telefoonnummer....Tsja.....
De pakketten voor Sibiu worden door ons verzorgd. Het is zo druk in de stad dat het voor de vrachtauto niet meer te doen is om hier te lossen. Het is 6 uur als we aankomen bij onze gastvrouw in Sadu. Tranen omdat ze net haar moeder verloren heeft en zij ons ook nog zo graag had willen zien. In de loop der jaren zijn sommige mensen hier als familie geworden, ook wij missen haar. Gelukkig wil Claudia het uitdelen van de pakketten voor Sadu en omgeving blijven voortzetten. Wij moeten nog een uurtje medicijnen uitzoeken en daarna is er nog even tijd om bij te praten. Omstreeks 10 uur zijn we wel toe aan de welverdiende nachtrust.

Dinsdag 10 oktober. Vanmorgen zitten we om 7 uur allemaal aan een heerlijk ontbijt. We praten nog even met onze gastvrouw. Wat is het afscheid weer hartelijk en bijzonder! Na een klein uurtje bereiken we Agnita. In het ziekenhuis is de spanning voelbaar; voor de tweede keer in drie dagen tijd is er controle van de gezondheidsinspectie. Ze vinden vandaag een verbandje dat vrijdag nog niet, maar vandaag wel twee dagen over de houdbaarheidsdatum is..... Wie houdt wie hier voor de gek in een land waar overal gebrek aan is? Naast drie pallets vol verband- en incontinentiemateriaal en voeding, brengen we hier ook een financiële bijdrage om voedsel te kopen voor de komende maanden. En wat zijn ze blij met onze jarenlange steun! In Mitresti brengen we melkpoeder en levensmiddelen bij een bekend gezin. Er komt nog een vrouw om hulp vragen. Haar dochter is overleden en nu voedt zij haar 1-jarige kleindochter op. Het is bijzonder om te zien hoe deze mevrouw mee gaat in huis en zo hulp ontvangt.
Het is inmiddels half 3 als we arriveren in Oderheiu Secuiesc bij het kindertehuis. De vrachtauto zou hier pakketten lossen, maar de weg er naar toe blijkt alleen maar toegankelijk voor auto's lichter dan 3.5 ton. Dus brengen ze de pakketten naar Dumbraveni waar ze vanavond nog met een busje opgehaald worden. Wij brengen geld voor voedsel, medische kosten en de gasrekening. Zoals altijd is zuster Emilia tot tranen toe geroerd voor zoveel hulp en ook hier is het afscheid hartelijk. Ons laatste adres van vandaag is Gura Ariesului. Naast de pakketten, medicijnen en geldenveloppen, hebben we hier ook geld voor een broodproject. Het gaat gelukkig weer wat beter met de gezondheid van onze contactpersoon. Ze vertelt dat ze een lening heeft moeten afsluiten om de onkosten voor chemo en bestraling te kunnen betalen. De komende 4 jaar moet ze die nog afbetalen. Het doet ons maar weer eens beseffen in welke rijkdom wij leven en hoe groot nog steeds het contrast is! We nemen afscheid van de chauffeurs, want morgen zullen we ieder een ander programma hebben. Het is bijna 9 uur als we aan de warme maaltijd zitten. Even later op de hotelkamer komt er warm water uit de kraan. Eindelijk kans om nog even heerlijk te douchen!

Woensdag 11 oktober. Vanmorgen gaan we na het ontbijt naar Cotus, het dorp waar de stichting al jarenlang een voedselproject op de plaatselijke school mogelijk maakt. Enkele weken terug is een van de juffen vrij plotseling op 51-jarige leeftijd overleden, een schok voor de kinderen en het andere onderwijzend personeel. Er is gelukkig weer een nieuwe juf gevonden met wie we kennismaken. In de kleuterklas zijn ze druk aan het puzzelen, maar er is helaas maar 1 complete puzzel. De andere kinderen moeten het doen met slechts puzzelstukjes. We hebben twee dozen met gehaakte sjaals en mutsen meegenomen en delen die uit. De kinderen zijn erg enthousiast. De vrachtauto heeft vanmorgen vroeg al gelost in Sarmasu. Wij gaan er later in de morgen heen. We bezoeken een aantal families en het ziekenhuis om de financiële ondersteuning te brengen. Het laatste bezoek is aan oma Fozokos. Er was voor haar vanmorgen geen pakket en dus besluiten we het laatste overgebleven voedselpakket (we bestellen altijd wat reserve omdat er wel eens één kapot gaat) aan haar te doneren. Ze huilt tranen van geluk en kan het maar niet begrijpen. Ze weet sinds kort dat ze borstkanker heeft, maar geld voor voldoende pijnstilling ontbreekt. Huilend op haar bankje zwaait ze ons uit, dit pakket had niet beter terecht kunnen komen! Het laatste adres van vandaag is Turda, waar we 6 voedselpakketten, medicijnen en de geldenveloppen bezorgen. In Floresti gaan we nog even op kraamvisite en dan ruimen we de auto op. Morgenvroeg moeten we op tijd vertrekken en zullen we weer terugvliegen. Voor ons zit dan deze begeleiding er weer op. 

Donderdag 12 oktober. De donderdag staat in het teken van de terugreis. Na een vroeg ontbijt hebben we nog een rit door de drukke spits van Cluj voor de boeg. (Ik even blij dat ik er naast mocht zitten....) We leveren de auto in en worden keurig naar het vliegveld gebracht. Typisch Roemenië, je moet drie uur voor vertrek op het vliegveld zijn, maar er is nog geen balie open. Er lijkt niemand te zijn die dat vreemd vindt. Na het ritueel van bagage inleveren, veiligheids- en douanecontrole, mogen we wachten bij de gate. De vlucht vertrekt op tijd en gaat voorspoedig. Het is 4 uur als we weer op de Nederlandse snelweg in de regen (hele week stralend weer gehad) in de file belanden. We zijn weer thuis! Om kwart over 7 zitten we in Frieschepalen aan de warme maaltijd bij te komen van een heftige en intensieve rit.
De volgende inzameling zal weer een papieren inzameling zijn. Anna-Maria zal dan geldenveloppen en voedselpakketten bezorgen. U kunt uw machtigingen voor deze laatste inzameling voor de winter opsturen of inleveren in de week van 10 november. Tot ziens!