Septembertransport 2021

Aan het eind van de zomervakantie hebben we weer pakketten en opdrachtformulieren voor voedselpakketten en financiële ondersteuning ingezameld en binnenkort hopen we weer te vertrekken. Er moet veel geregeld worden voordat dit daadwerkelijk kan. In het verleden ging het om alleen papierwerk en nog wat ziekenhuismaterialen inpakken, maar nu moet er ook in de loods nog van alles gebeuren. Bijna dagelijks zijn er vrijwilligers actief om alles op pallets te zetten, te sorteren en klaar te maken voor "coronaproof" laden. Dit willen we gaan doen op donderdag 16 september en een dag later zal de vrachtauto dan weer vertrekken. De huidige coronaregels staan het ook nog steeds toe dat er begeleding mee gaat. Als alles volgens plan verloopt, vertrekken zij op 18 september. Zoals u van ons gewend bent, leest u dagelijks van de chauffeurs en de begeleiding op deze plek een update van hun belevenissen. 

Verslag chauffeurs:

Donderdag 16 september. Het is inmiddels twee jaar geleden, dat ik, Sjoerd van der Meer, met een transport naar Roemenië ben geweest. Door de pandemie lukte het pas afgelopen juni om, sinds november 2019, weer transporten naar Roemenië te verzorgen. Vanavond hebben we de trailer geladen en morgenvroeg vertrek ik samen met Johannes Brouwer. We gaan ons best doen om een en ander hier te verslaan.

Vrijdag 17 september. Vanochtend starten wij om kwart over zes de truck. In Duitsland wordt ontzettend veel aan het wegennet gewerkt en helaas zorgt dat voor het nodige oponthoud. In tegengestelde richting zien we een ongeval en er staan wel erg veel hulpinstantie auto's bij. Na een heerlijke maaltijd rijden we om zeven uur Oostenrijk binnen. Zo'n uur later vinden we een vrij plekje op een parkeerplaats. Hier nemen we onze verplichte rust en morgen weer vroeg op.

Zaterdag 18 september.  Om vijf uur gaat onze wekker. Goed half zes stuurt Johannes de truck weer de snelweg op richting Wenen. In onze truck zit een tolbox die de te betalen tol voor Duitsland en Oostenrijk automatisch registreert. Na het kopen van een tolvignet voor Hongarije rijden we rond tien uur Hongarije in. Het is goed weer om te rijden en het schiet mooi op. Zonder files rijden we Boedapest voorbij. Na het verlaten van de autobaan wordt de weg slechter en slechter. Tegen vier uur sluiten we aan in de rij voor de Hongaars-Roemeense grens. De douane keurt onze paspoorten goed en na het checken van de Covid-QR-code mogen we Roemenië in. De Roemeense Anti Fraude-brigade ANAF verwerkt onze papieren wel erg snel vandaag. Ook hier kopen we weer een tolvignet. Dan gaan we richting ons overnachtingsadres voor vannacht. Morgenvroeg dan nog een klein stukje voor het eerste losadres. Hier moet de auto 24 uur stilstaan volgens het rijtijdenbesluit. Maandagmorgen beginnen we hier met het lossen.

Maandag 20 september. Het lossen van de goederen begint vandaag om acht uur in Albesti. De dozen kleding worden op kruiwagens naar de garage gereden. Bij het losadres in Sighisoara belemmeren veel auto's ons om de loods te berijken. We besluiten de auto op de weg te laten staan en rijden de pallets met de pompwagen naar de loods. Dit gaat erg goed. Bij het revalidatie ziekenhuis in Laslea staan de "los helpers" reeds op ons te wachten. Bij de reformatorische kerk in Dumbraveni staan zeker twintig helpers te wachten. Wij zijn daardoor erg snel gelost. Onze gastvrouw in Dumbraveni is erg blij ons weer te zien. Zij helpt veel zigeuners met kleding. De levensmiddelenpakketten zijn hier al door de Roemeense transporteur bezorgd. Ook in Medias is hij ons nog voor. In Velt ontmoeten we hem, hij is hier ook al bezig de pakketten te lossen. Daarna lossen wij onze goederen en nemen van hem de resterende voedselpakketten over in onze auto. Men is erg blij met onze komst. Als we vertrekken staan er al velen te wachten op de uitgifte van hun pakketten Na Copsa Mica gelost te hebben staan we minuten lang te wachten voor een rood stoplicht tot er eindelijk een trein voorbij komt. Helaas is het gaan regenen. Niet fijn, want hierdoor wordt de weg onbetrouwbaar glad. We zien een personenauto zo over een greppel glijden. Gelukkig stappen de passagiers er snel uit. Er wacht ons een warm welkom in Sadu. Hier gaan we onze nachtrust genieten. Na een door onze gastvrouw bereide, heerlijke maaltijd brengen Johannes en ik nog een bezoekje bij een bevriende familie. 

Dinsdag 21 september. Hadden we gisteren een drukke dag met veel losplaatsen, vandaag een dag met veel kilometers en drie losadresssen. Na een goede nachtrust en uitstekend ontbijt rijden we naar het ziekenhuis in Agnita. De goederen gaan bij de poort in de ambulance. Zo hoeven we i.v.m. de Corona niet in het ziekenhuis. Vervolgens rijden we naar Codlea. Daar laden we de pakketten in een bestelwagen van de ontvanger. Hij verzorgt het verdere transport. Onze route gaat door een bergachtig gebied, waar de truck zo nu en dan al zijn pk's nodig heeft. Het laatste adres vandaag is Gura Ariesului. Als de zon bijna onder gaat naderen we een pension, waar we kunnen eten, douchen en slapen. Morgen vroeg weer op.

Woensdag 22 september. Jammer, het regent als we wakker worden. Het lossen in Sarmasu gebeurt vanuit de vrachtauto, direct aan de ontvangers. De mensen staan achter de auto te wachten op hun pakket, nu dus in de regen. De temperatuur is gezakt naar vijf graden. Wanneer we aankomen staat er reeds een flinke menigte te wachten. Johanna, ons ontvangstadres begroet ons hartelijk. Dan gaan we eerst even de levensmiddelenpakketten uitgeven. Vervolgens de geadresseerde pakketten uit Nederland en de spullen voor het ziekenhuis. Wanneer we aan de kleding toe zijn, blijkt de daarvoor geregelde vrachtauto niet op tijd aanwezig te zijn. Er wordt zenuwachtig gebeld en na een half uurtje gaan de pallets in het vrachtautootje. Voor ons zit er dan nog één adres in de trailer. Deze lossen we in Floresti. Daarna rijden we richting de grens. Via de snelweg zijn we zo in Cluj Napoca. Dan is het nog een flink stuk over de "oude" route en dus door de vele dorpjes. Als dààr dan ook nog aan de weg wordt gewerkt, wordt het "doorrijden" lastig. Dat is zeker het geval bij de grensovergang. Er staat een rij vrachtauto's van meer dan twee kilometer! Al jaren lang staat er steeds een lange file voor de Hongaarse grens. Voor ons nog steeds onduidelijk waarom. Als je bedenkt wat voor kosten dit voor het beroepsgoederenvervoer betekent! Drie en een half uur later mogen we eindelijk Hongarije in. Nog een half uur later genieten we van een biertje.

Tot zover ons verslag. Wij hebben het weer met heel veel plezier gedaan. We gaan terug via Oostenrijk en Duitsland en hopen vrijdag in de loop van de dag weer in Friesland te zijn. Groeten van Johannes en Sjoerd.

Verslag begeleiding: 

Zaterdag 18 september. Vanmorgen om zes uur zijn wij, Jotineke van Norel, Pieter van Steinvoorn en Sjikke Havinga, in de mist voor onze begeleidingsreis naar Roemenië vertrokken. En die mist bleef tot ver in Duitsland, voordat het zonnig werd. Verder een prima reis, met slechts één keer tien minuten file vanwege een stilstaande vrachtauto. Op de grens met Oostenrijk totaal geen controle en rond zes uur zijn we bij Wenen. Ook op de grens met Hongarije geen Coronacheck. Al om half acht zijn we bij het overnachtingshotel, net over de grens in Hongarije. Hier genieten we van een lekkere maaltijd en straks van een goed bed. Morgenvroeg vol goede moed weer verder.

Zondag 19 september. Vanmorgen zitten we al weer voor acht uur in de auto na een heerlijke nachtrust en een goed ontbijt. Het is fris, maar zonnig en de reis gaat voorspoedig. Zonder problemen -hele stukken weg zijn in de afgelopen twee jaar vierbaans geworden- rijden we door Hongarije. Even voor twaalf uur stoppen we even voor een kopje koffie en dan zetten we koers richting de grens. Na een kleine twintig minuten wachten, eist een norse douanier onze QR-code's en als dat geen probleem is, kan er geen vriendelijk woord meer van af. Maar we mogen wel doorrijden en dus zijn we in Roemenië. Later vandaag horen we over het toenemend aantal besmettingen en de angst dat ze Corona aan de grens binnenlaten. Na ruim drie uur en een lange file om Floresti binnen te komen, begroeten we Marien en Yvonne, die het geld weer voor ons geregeld hebben. Even bijpraten en een kort projectbezoekje en dan weer snel verder. In Ungheni hebben we een hotel geregeld. Omdat de receptioniste mijn stem nog herkende van de vorige keer, hebben ze de keuken nog voor ons open gehouden en zo zitten we om acht uur nog aan de warme maaltijd. Het is al bijna tien uur als we beginnen aan het vullen van de geldenveloppen, een secuur werkje dat gelukkig vlot en foutloos gaat. Inmiddels is het al na elven en de hoogste tijd om aan de nacht te beginnen.

Maandag 20 september. De dag begint al om kwart over zes als de wekker gaat en we na een heerlijke nachtrust genieten van een lekkere douche. Na het ontbijt melden we ons in Valureni waar Zoltan en Anna-Maria de voedselpakketten hebben klaargemaakt. Na de nodige controles kan de Roemeense auto geladen worden en kunnen wij door naar Albesti. Hier hebben de chauffeurs voor ons de bestelde medicijnen al gecodeerd en hoeven wij alles alleen nog maar uit te zoeken. Ook deze keer hebben we weer voor bijna €1.000,- aan medicijnen kunnen verdelen. Wat is het bijzonder om zoveel mensen te mogen helpen, alles mogelijk gemaakt door giften aan onze medicijnpot. Vanaf nu volgen we de vrachtauto, regelen de geldenveloppen en medicijnen en praten overal even bij. In de middag gaat het regenen en dat maakt het hier meteen een stuk somberder. Aan het eind van de middag brengen wij de pakketten naar Sibiu. Het is erg druk in de stad en het duurt even voor we een goed plekje voor de auto hebben gevonden. Bij het contactadres zit een jonge vrouw die initiatieven neemt om een nieuwe organisator voor diabetespatiënten op te richten. Ze vraagt of wij hen dan  willen helpen. We doen ons best en hopen dan ook dat we via hen weer heel veel mensen kunnen helpen. We spreken af contact te houden en hopen dat het haar gaat lukken om opnieuw een organisatie op te starten. We sluiten de dag af in Sadu, waar het tot in de kleine uurtjes weer ouderwets gezellig is. 

Dinsdag 21 september. We starten de dag in Sadu, waar we weer genoten hebben van de gastvrijheid en de warme vriendschap. We nemen afscheid van deze bijzondere mensen en reizen naar ons volgende adres in Agnita. Voor het ziekenhuis zijn er ruim veertig dozen met verbandmateriaal, incontinentiemateriaal en voeding. Spullen die in Nederland over zijn en vernietigd moeten worden, maar die nog gewoon te gebruiken zijn en waar men hier heel blij mee is. Bij de assistent van de kassier van het ziekenhuis handelen we de papierwinkel af. Om een slechte weg te  vermijden proberen we een route via een binnenweg. Die wordt al snel onverhard en ook slecht, dus kiezen we toch maar voor de bekende, maar inderdaad erg slechte weg. Dus duurt het even voor we in de revalidatiekliniek van Laslea zijn, maar de ontvangst hier is er niet minder om. We drinken een kop koffie en krijgen een rondleiding door de kliniek. Ze zijn blij met onze ondersteuning en met de schaarse middelen die ze hebben, proberen ze er het beste van te maken. We hebben vanaf hier nog ruim 100 kilometer te gaan naar Sarmasu. Hier komt de vrachtauto morgen de pakketten lossen, maar omdat wij morgen andere plannen hebben, gaan wij nu alvast de geldenveloppen en medicijnen brengen. Onze contactpersoon verwacht ons niet, maar regelt haar dochter en moeder en die nemen de spullen in ontvagst. De dokter van het ziekenhuis is buiten de stad en dus laten we hier ook de envelop met financiële ondersteuning voor het ziekenhuis achter. Het duurt dan ruim twee uur voor we bij ons laatste adres van vandaag zijn; het kindertehuis in Oderheiu. Een prachtige rit door bergachtig gebied. Gelukkig is het vandaag weer mooi zonnig weer en dus genieten we van de prachtige vergezichten. In het kindertehuis worden we weer hartelijk ontvangen door de zusters. De vreugde wordt nog groter als zuster Emilia óók in de gaten krijgt dat wij er zijn. Wat een liefde, wat een dankbaarheid en wat worden de kinderen hier liefdevol opgevangen! We krijgen een korte rondleiding door het huis. Er wonen momenteel 160 kinderen. Sinds dit schooljaar zijn er ook een negental broeders die helpen met de verzorging van de kinderen. Michaela vertelt over een nieuw jongetje, dat hier is komen wonen vanuit de provincie Moldavië. Hij eet, beweegt en gedraagt zich als een dier door een sterk verwaarloosde thuissituatie. Na een week zien ze al verbetering! Het is al donker als we in een restaurant in de stad aan de maaltijd zitten en als we daarna in ons pension zijn, is de nachtrust na een dag vol indrukken meer dan welkom.

Woensdag 22 september. De dag begint met een heerlijk ontbijt en daarna vertrekken we naar Cotus. Het is al bijna twee jaar geleden dat we hier voor het laatst waren en het is heel goed iedereen weer te zien en elkaar spreekwoordelijk de hand te drukken. We zijn de hele week extreem voorzichtig wat betreft de coronaregels, dragen onze mondkapjes ook waar het niet hoeft en begroeten iedereen met een vuistcontact. Het plan is om te kijken bij het uitdelen van de maaltijden, maar dat lukt helaas niet. De vrouw van de chauffeur van de maaltijden is ziek en er is geen vervanger. De kinderen krijgen dus geen maaltijd. Ook dat is Roemenië....  Volgende week weer een maaltijd. We kijken nog wel even bij een nieuwe juf, die in de middag vrijwillig de kinderen opvangt en hen tussen de middag brood met beleg geeft. Toch wel weer fijn om hier even gekeken te hebben. Onze volgende stop is in Mitresti, waar we een tas met boodschappen brengen bij een gezin dat in extreme armoede leeft en daarna brengen we nog medicijnen bij een gezin in Sighisoara. Het is al weer vier uur als we in Gura Ariesului de geldenveloppen en medicijnen brengen. Vanaf hier hoeven we alleen nog maar in Turda de voedselpakketten, geldenveloppen en medicijnen te brengen. Dat is nog een hele onderneming want onze auto is behoorlijk vol. Gelukkig wordt het ter plekke opgelost; de contactpersoon van Turda kan alles morgen op komen halen. Dit scheelt ons weer een hele omweg en een hele hoop passen en meten.... We rijden vanaf hier in één stuk door naar de grens, waar we omstreeks half acht arriveren. Natuurlijk staat er hier weer een hele rij vrachtwagens. Wij kunnen na een paar controles vrij snel weer doorrijden. In ons pension ontmoeten we onze chauffeurs en wisselen we ervaringen uit onder het genot van.....

Morgen weer een nieuwe dag.

Donderdag 23 september. Omdat we toch nog een keer onderweg moeten overnachten, beginnen we vandaag wat later. Om negen uur vertrekken we en rijden de "nieuwe" route die alleen maar over de snelweg gaat. Dat schiet mooi op en we zijn al voor twee uur bij de Oostenrijkse grens. De grenspassage duurt even: er staat een rij wachtenden voor ons en twee douaniers staan te controleren. Verder dan waar gaan jullie heen komen ze niet en dus kunnen we al snel doorrijden. Vlak voor de grens met Duitsland praten we op een Rastplatz nog even met onze chauffeurs. Zij rijden nog een stukje Duitsland in en zullen dan een plaatsje voor de nacht zoeken. Dat doen wij ook. We belanden uiteindelijk in Kastl, een dorpje dat een klein stukje van de snelweg ligt. In het hotel worden voor de tweede keer deze week onze QR-code's echt gescand. Als die alle drie "gültig" zijn, mogen we een maaltijd bestellen en gelukkig is er even later ook een bed. Morgen nog het laatste stukje naar huis.

Vrijdag 24 september. Nog ruim 750 kilometer te gaan voor we thuis zijn. Lang genoeg om de week nog even door te nemen. We hebben een voorspoedige reis achter de rug. Wat is het toch heerlijk om dit elke keer weer te mogen en te kunnen doen! Wat zijn de mensen in Roemenië toch blij en dankbaar met onze en dus uw hulp. Het is fijn om te horen dat Jotineke, na een aantal jaren niet geweest te zijn, de verbeteringen ziet. Fijn om het enthousiasme van een Roemeense vrouw die in Sibiu de diabeteszorg weer op wil starten te ervaren. Wat goed om de mensen in Oderheiu Secuiesc en ook in Cotus (waar we de laatste keer bijna twee jaar geleden waren), weer te ontmoeten en bijzonder om hun liefde en enthousiasme weer mee te mogen maken. Het is vijf uur als we weer in Friesland arriveren. 4.850 veilige kilometers achter de rug. De mannen van de vrachtauto zijn een uur later ook weer thuis. In de laatste week van oktober zal de laatste inzameling van dit jaar zijn. Als er geen verdere Coronabeperkingen komen, hopen we omstreeks 20 november weer te vertrekken.