Junitransport 2021

Na een bijzonder geslaagd transport met voornamelijk kledingpakketten die we eigenlijk al in maart 2020 hadden willen vervoeren, staat er nu opnieuw een transport in de startblokken. Enkele weken terug hebben we weer als vanouds een inzameling met kledingpakketten en opdrachtformulieren voor voedselpakketten en geld georiganiseerd en dit transport hopen we deze week uit te kunnen voeren zoals we dat altijd gedaan hebben. Op donderdagavond 24 juni hopen we de vrachtauto te laden. Deze zal de volgende dag naar Roemenië vertrekken. Een dag later vertrekt dan de begeleding. Wel een beetje spannender dan normaal, want hoe gaat het komen met alle Coronaregels in alle landen onderweg? We zijn vooral benieuwd hoe iedereen door de Coronacrisis is gekomen en vooral hoe het gaat met al onze vrienden bij alle projecten. Zoals u van ons gewend bent, leest u op deze plek dagelijks een verslag van hun belevenissen.

Verslag chauffeurs:

Donderdag 24 juni. Vanavond hebben we de vrachtauto geladen met ongeveer 84 m3 hulpgoederen. Morgenvroeg vertrekken de chauffeurs Meine Veld en Johannes Brouwer richting Roemenië en hopen zondagmorgen op de eerste losplaats aan te komen.

Vrijdag 25 juni. Vandaag veel pech gehad. Eerst in Duiven anderhalf uur in een garage gestaan i.v.m. een storing. Daarna in Duitsland veel file's. Hebben de autohof in Hengersberg bereikt, waar we overnachten.

Zaterdag 26 juni.  Vandaag een flinke slag gemaakt met een afstand van bijna 1100 km. De grensovergang naar Roemenië ging in drie kwartier. We zijn gekomen tot Route 60. Dat is bijna halverwege onze eerste losplaats, waar we morgenvroeg naar toe gaan, om daar de auto 24 stil te zetten i.v.m. het rijtijdenbesluit.

Maandag 28 juni. Gistermorgen zijn we om zes uur vertrokken voor de laatste kilometers naar ons eerste losadres in Albesti, een klein plaatsje naast Sighisoara. Hier mogen we dan vanmorgen beginnen met het lossen. Daarna rijden we naar de revalidatiekliniek in Laslea, waar we matrassen, kleding en medische materialen lossen. Vervolgens lossen we bij de kerk in Dumbraveni veel kleding en pakketten bij ons contactadres. Daarna gaan we naar Medias en Velt. Dit laatste is een erg armoedig dorp. Nu nog naar Copsa Mica en ons laatste adres voor vandaag is Sadu. Hier blijven we vannacht bij ons gastgezin. Het was vandaag weer een emotionele dag. Na anderhalf jaar waren de ontvangers heel erg blij dat we er weer waren.

Woensdag 30 juni. Gisteren zijn we na een goed ontbijt om acht uur uit Sadu vertrokken naar ons eerste losadres, het ziekenhuis in Agnita. Daarna twee uur rijden naar Codlea, vlakbij de grote stad Brasov. Vandaar was het weer viereneenhalf uur rijden naar Sarmasu. Hier stonden de mensen al in de brandende zon op ons te wachten. (Vandaag 33 graden). Dit is de enige plaats waar de mensen de pakketten rechtstreeks uit de vrachtauto in ontvangst nemen. Zo rond de klok van zeven uur vertrokken we weer en na onderweg ook nog bij een restaurant te hebben gegeten, kwamen we om half negen bij ons laatste adres in Gura Ariesului. Om negen uur was de trailer leeg. Na een lekker bakje koffie zijn we nog een half uur doorgereden naar Hotel A3 vlakbij de stad Turda. Het was een lange warme en enerverende dag van veertien uur en dan smaakt een koud biertje echt heel lekker.

Na een warme nacht zijn we vanmorgen om zeven uur weer gaan rijden richting de grens. We hebben nog ruim 2.000 kilometer te gaan voor we weer thuis zijn. Dit is het laatste verslag van deze reis. Iedereen bedankt voor de reacties.

Groet van Meine en Johannes.

Verslag begeleiding:

Zaterdag 26 juni. Voor de tweede keer deze maand ben ik onderweg naar Roemenië, vorige keer met de vrachtauto en nu met de personenauto samen met Grietje en Sjikke. Het verschil in deze Corona tijd is dat vrachtverkeer op de grenzen onbelemmerd door kan rijden en dat wij in de personenauto gezien worden als toeristen. Ik had vooraf een hotelletje geboekt net over de grens in Hongarije in de wetenschap dat oranje speelt in Budapest. Omdat Oostenrijk de code geel heeft en alle toeristen weer ontvangt, hadden we goede hoop dat we snel de grens konden passeren, ijdele hoop….om een vignet te kopen voor de grens waren we al een half uur kwijt….door controle aan de grens met Oostenrijk was nog een wachttijd van een uur. Weinig hoop gevend voor de volgend grens met Hongarije waar de ANWB aangaf dat dit land ook weer toeristen toeliet en dit in een later stadium als een vergissing aanmerkte en dat Hongarije alleen zakelijk toegankelijk was. Het geeft ons weinig hoop als 50 km voor de grens matrixborden oplichten met kans op file i.v.m. grenscontrole Hongarije. Heel bijzonder was het toen we bij de grens kwamen……geen controle……zelfs geen douane of politie gezien. Dan snel naar een restaurant wat bijna altijd geopend is……helaas, ging net sluiten. Conclusie van de eerste dag, na 1300 km om 21.30 uur op een bloedhete hotelkamer zittend aan een koud biertje en als hoofdgerecht een stukje kaas een broodje en een cracker. Morgen vol goede moed verder.

Zondag 27 juni. Na een prima ontbijt vertrekken we rond 8.00 uur voor de volgende etappe.

Het is ongeveer vierenhalf uur rijden naar de Roemeense grens. GoogleMaps geeft rode strepen voor de grens……dat duidt op een file van enige kilometers. Bij de grens aangekomen staat er 1 auto voor ons en na controle van de ID-kaarten kunnen we Roemenië in. Na tweeënhalf uur bereiken we Floresti, waar we een bezoek brengen aan Marien en Yvonne Kroon. Zij wonen hier en hebben een geslaagd project in een zigeunerbuurt. Vandaar vertrekken we naar Cornesti, hier brengen we de nacht door en zien ook nog even Oranje verliezen van de Tsjechen. Heel jammer, maar wij pakken hier de draad weer op en gaan morgen verder.

Maandag 28 juni. Zoals gewoonlijk voor ons in Roemenië zijn de dagen lang en de nachten kort, iedereen wil even bijpraten en dus is het naar bed gaan meestal laat. Ons overnachtingsadres was deze nacht in Cornesti. Dit is het gezin dat de voedselpakketten samenstelt en in 2020 ook 3 keer bereid was deze te bezorgen bij de contactadressen. Hiervoor waren ze elke keer 1.100 km. onderweg…met veel respect! Van hier vertrekken we naar Albesti. Hier nemen we de ingekochte medicijnen in ontvangst; toch weer mogelijk dankzij de medicijnpot, nu ook weer een rekening van zo'n € 1.000.-, mogelijk gemaakt door giften. Ook gaan we nog een bezoekje brengen aan de revalidatiekliniek in Laslea. Het is bijzonder dat deze nog altijd draaiende wordt gehouden door giften, gelukkig uit verschillende landen. Daarna gaan we naar Dumbraveni, Medias en Velt, waar de vrachtauto de pakketten lost en waar wij geld voor gezinnen brengen en voor broodprojecten. Dit zijn bijzondere projecten, waar veel arme gezinnen gratis brood kunnen krijgen, ook mogelijk gemaakt door giften van mensen in ons land. Wij nemen de weinige pakketten over voor de stad Sibiu, want deze stad zit zo gestopt met auto’s dat een vrachtauto er nauwelijks meer kan komen. Als laatste voor vandaag gaan we naar Sadu. Daar worden de pakketten gelost en overnachten we.

Omdat het deze keer na ruim anderhalf jaar weer een complete rit is met financiële ondersteuning en met voedselpakketten blijkt dat de mensen erg blij zijn, en dat de problemen op dit moment voor velen groot zijn. Dit geeft mooie en emotionele momenten en zien we ook waarom we hier zo graag komen. Het is al niet meer zo vroeg als we naar bed gaan maar het geeft wel een voldaan gevoel voor vandaag.

Dinsdag 29 juni. Vandaag weer vroeg op pad en als eerste bezoeken we het ziekenhuis van Agnita waar vele goederen zijn afgeleverd en wij nog de financiële hulp gaan brengen. Wij werken met contracten en bij deze contracten zijn ze verplicht om voor verdere hulp een verantwoording te overleggen waaraan het geld is besteed. Wij nemen hier een tiental pakketten over van de chauffeurs en brengen deze naar de plaats Turda. Dit bespaard de vrachtauto morgen meer dan een uur voor tien pakketten. Van Turda is het weer anderhalf uur rijden naar Sarmasu waar ook de vrachtauto moet lossen en ook hier staat een bezoek  aan het plaatselijke ziekenhuis op het programma. Hier hebben ze geen mondkapjeplicht meer omdat er de laatste weken geen besmettingen zijn. Het vaccinatieprogramma begint te komen maar door de negatieve media-aandacht heeft het wel vertraging op gelopen. Hierna zoeken we een hotel en gaan morgen weer verder met onze werkzaamheden….het is inmiddels al weer acht uur als we aan de warme maaltijd zitten.

Woensdag 30 juni. Na 2 dagen volgen van de vrachtauto hebben we nu ons eigen programma, althans dat denken we maar lopen dan toch weer tegen problemen aan die niet waren ingepland. Graag zouden we een ontmoeting hebben met de onderwijzeres uit Cotus en natuurlijk met de onderwijzer. Het probleem met de onderwijzer is dat hij de taal spreekt die wij niet spreken. Via Google-translate gaat het prima, maar zo tegenover elkaar staand wordt dit moeilijk. De onderwijzeres spreekt Engels en is dan tevens onze tolk. Nu de kinderen tot in september vakantie hebben, kiest zij voor de zomermaanden voor een andere baan en is er dus niet. Jammer, maar het is niet anders. We konden elkaar vandaag niet ontmoeten en hebben dus voor september afgesproken in de school als dan de kinderen weer hun dagelijkse maaltijd krijgen.

Natuurlijk is er voor en tijdens de rit veel te regelen en soms gaat er ook weleens iets mis. Soms kunnen we dit bijsturen en soms zijn we te laat. Als de chauffeurs ontdekken dat ze vergeten zijn twee pakketten te lossen, dan is dat erg jammer. Ik besluit de twee pakketten mee te nemen in de auto en alsnog een oplossing te zoeken, al weet ik op dat moment niet hoe. Nu onze ene afspraak niet doorgaat besluiten we de pakketten alsnog af te leveren op de plaats van bestemming. Het is wel een ritje van 65 km heen en 65 km terug. Waarom dit besluit: de mensen hebben na ruim anderhalf jaar weer een pakket verstuurd en het zou jammer zijn dat wij deze nu weer meenemen naar Nederland en ze vervolgens laten liggen tot eind september, als de Corona het toe laat.

Het is dan nog een rit van bijna drie uur naar het kindertehuis in Oderheiu Secuesc. Het is september twee jaar geleden, dat we hier waren en het was een emotioneel weerzien. We kunnen in het tehuis niemand vinden en ik trek maar wat deuren open, waar de kinderen niet durven te komen. Ineens komt daar de hoofdzuster Emilia uit een kamer en ziet mij staan en met tranen in de ogen zegt ze “ What a big surprice” en als ze Sjikke en Grietje ziet is de emotie compleet. Ze vertelt ons dat ze het zo bijzonder respecteert dat wij ondanks Corona door zijn blijven gaan met de hulp aan het kindertehuis. Er waren nu 26 kinderen die het huis verlieten en verder mogen studeren aan een universiteit. Ook was er nu een meisje op bezoek dat tien jaar van haar leven in het kindertehuis heeft gewoond en nu logeerde met haar dochter bij zuster Emilia, haar “schoonmoeder” zoals ze zelf zegt. Bij het weggaan wacht ons nog een verrassing. Een aantal kinderen staan bij de poort en overladen onze auto met gekleurde bloembladeren. Dit is wat ons de kracht geeft om door te gaan met onze hulp. Al is dit niet altijd even gemakkelijk, omdat onze hulp afhankelijk is van onze inkomsten en wij halen onze inkomsten niet uit beleggingen of iets dergelijks, maar uit giften en dit wordt langzaam maar zeker moeilijker. Maar als je de emotie ziet en de liefde van de zusters en de kinderen over en weer, dan zou je nooit willen stoppen. Als we het kindertehuis verlaten, gaan we nog naar een familie die leeft in volledige armoede. Sjikke zet een tas met boodschappen voor het hek, met als boodschap “dan hebben de kinderen een week geen honger", met de gedachte dat deze kinderen veel beter uit zouden zijn in het kindertehuis.

Wij rijden nog een drie kwartier en belanden weer in onze eigen bubbels: een biertje en een goede maaltijd in ons hotel. Wij spreken er nog een tijdje over en gaan dan na een enerverende dag naar bed.

Vrijdag 2 juli 2021. Gistermorgen zijn we langzaam maar zeker weer richting huis gegaan met onderweg nog twee bezoekjes. De man van ons contactadres in Gura Ariesului was jarig en wij hebben even de tijd genomen om na anderhalf jaar Corona bij te praten. Vervolgens reden wij naar Floresti, waar we Marien en Yvonne Kroon ontmoeten. Het is hun vrije dag en wij worden thuis uitgenodigd voor koffie en lunch. Bijpraten en herinneringen ophalen is hier geen enkel probleem omdat we elkaar al jaren kennen. Marien heeft ons in 2020 geholpen, toen wij door Corona niet konden gaan, met voor ons “hulp op afstand.” Hierbij mogen we Annamaria en Zoltan Szekely niet vergeten. Zij hebben het meeste fysieke werk gedaan door alle pakketten te bezorgen. Hoe gezellig het ook is, we realiseren ons ook dat we nog een stukje moeten rijden om toch thuis te komen. Na zeven uur stevig doorrijden zitten we aan de maaltijd in ons overnachtingshotel bij de grens van Hongarije met Oostenrijk.

Zaterdag 3 juli 2021. Gisteren zijn we vanuit Hongarije tot ver in Duitsland gereden en na een overnachting nog zes uur rijden naar huis. Thuis gekomen staat er 5.200 km op de teller en is het geen vakantie reisje geweest. Als we vanmiddag thuis zijn brengen we eerst een bezoek aan onze kleinzoon Brent, die vandaag 9 jaar is geworden. Als we terugblikken zien we grote verschillen in armoe en rijkdom. In de dorpjes zie we nog vaak de kleine boertjes, samen met de buren, met een zeis het land bewerken. Anderen hebben de beschikking over grote machines. Soms zie je één samenspel, ronde balen gras, zoals we ze hier ook zien, worden met paard en wagen naar huis gebracht, 2 balen op een kar met een paard er voor.

Voor ons was het weer een bijzondere reis, waarvan ik een verslag heb gemaakt. Ik hoop dat jullie het leuk vonden om met ons mee te gaan met deze reis, wij vonden de reacties erg leuk en bedanken jullie daarvoor.

Groet van Gerrit, Grietje en Sjikke.