Zondag 23 juni. Gisteravond een keuze moeten maken; vroeg stoppen en vanmorgen weer vroeg starten zonder douche en ontbijt, of langer doorrijden en vanmorgen kunnen douchen en ontbijten. We hebben voor het laatste gekozen en stonden vannacht om één uur stil. Vanmorgen konden we hierdoor pas om tien uur weer rijden, dus een klein beetje uitslapen en dus tijd voor ontbijt en douche. Om elf uur bereiken we vanmorgen ons eerste losadres. Hier blijven we vanwege de rijtijdenwet 24 uur staan. Na de maaltijd zijn we even erop uit geweest met het gezin, hun geboorte dorpen bekeken en het prachtige landschap. Zij vertellen dat in de dorpen alleen de oudere mensen overblijven. De jongeren gaan werk zoeken in de grotere steden of zoeken werk in het buitenland. Ook dat is voor Roemenië een probleem. De lonen zijn zo laag dat de mensen voor een beter leven voor het buitenland kiezen.

Maandag 24 juni. Na 24 uur bij ons contact gezin, gaan we vandaag een groot deel van de vracht lossen. Maar 24 uur stilstaan bij deze mensen is geen straf, want ze hebben veel verhalen over het leven in Roemenië. Zij hebben het goed; hij is dominee en zij werkt bij de apotheek. In Albesti verzorgen ze ook een broodproject van ons. Nog een dertigtal mensen maken hiervan gebruik en zij hebben het nog echt nodig. Het zijn oudere mensen en ook alleenstaande ouders met kleine kinderen. Een modaal inkomen is 1500 lei, ongeveer € 250. Wie geen tuin en kippen en een varkentje hebben, die hebben het zwaar om rond te komen.

We beginnen vanmorgen met kleding lossen voor het dorp Albesti. Hier worden ook de pakketten gehaald voor het kindertehuis in Odorhei Secuiesc. Vervolgens lossen we 250 dozen kleding bij de kerk in Sighisoara. In het plaatsje Laslea staat een revalidatiekliniek. Hiervoor hebben wij 40 ziekenhuismatrassen bij ons, die in ons land niet meer aan de eisen voldoen. De directeur neemt ze in ontvangst en zegt: “Dit is mijn grootste geschenk van de laatste 5 jaar”. Hij verzekert ons dat binnen 2 uren de patiënten op de “nieuwe" matrassen liggen. De oude nog goede matrassen heeft hij geschonken aan een kliniek voor psychiatrische patiënten. Prachtig en emotioneel dat je op deze manier kunt helpen, daar waar de overheid verstek laat gaan. Onze reis gaat verder via de losadressen in Dumbravenie, Medias, Velt, Copsa Mica, Sibiu en Sadu. Op deze adressen komen de mensen op een later tijdstip de pakketten ophalen. Wij zijn dan al weer vertrokken. Ons overnachtingsadres bevindt zich in Sadu. Onze gastvrouw Claudia is vandaag jarig dus ik denk dat we beginnen met taart, vooruit maar, we zijn er vanmorgen mee begonnen, we hebben vandaag verder op de dag al gehad en zullen er dus mee stoppen. Mochten we dan nog honger hebben, dan hebben we ook nog 4 stukjes rabarbertaart in de auto....

Dinsdag 25 juni. Na een heerlijke nachtrust en een prima ontbijt vertrekken we naar het ziekenhuis in Agnita. Hier lossen we pakketten voor particuliere gezinnen en ingebrachte medische goederen. De trip is vandaag lang want het is vervolgens twee uur rijden naar Codlea. Hier laden we de pakketten in een bus van onze contactpersoon en hij vervoerd ze verder naar Patre-Neamt en Ploiesti. Voor hem een trip van enige honderden kilometers. Voor ons is het daarna ruim vier uur rijden naar Sarmasu. Als we daar rond half zes aan komen, staan of zitten de meesten al in de schaduw te wachten. De pakketen worden direct achter de auto overhandigd. Van hieruit gaat de rit verder naar Gura Ariesuleui. Hier lossen we de pakketten en blijven we overnachten. Het is dan laat genoeg op deze warme dag, al was onze temperatuur vandaag maar 33 graden. Tijd voor een heerlijke maaltijd en een koud pilsje, voordat we ons ter ruste leggen.

Woensdag 26 juni. Vandaag rijden we weer richting de grens. Op de route hebben we nog twee losadressen. Dit kunnen we snel afhandelen want het gaat maar om ruim 30 pakketten. Als we op de grens komen is het altijd weer een verrassing hoe druk het er is. Wij sluiten bij het vrachtverkeer aan op ruim drie km voor de grens. Na twee en een half uur staan we bij de douane en laten we ons paspoort zien en zij willen nog even in de bak en cabine kijken of we wel samen zijn. De Hongaren zijn namelijk doodsbenauwd dat er een illegaal persoon het land binnenkomt. Na een voor ons zinloze controle rijden we na twee en een half wachten Hongarije binnen. Na een warme maaltijd proberen we vanavond Budapest nog te passeren, maar door wegwerkzaamheden staat er veel file.

Donderdag 27 juni. Na een warme nacht vertrekken we iets eerder dan onze bedoeling was. De warmte zorgde er voor dat onze nacht korter werd. Over en weer komen er bedankjes binnen naar aanleiding van onze hulp. Bij het kindertehuis smullen ze nog steeds van de kruidnoten met chocola. Ze vroegen Sjikke of ze deze misschien nog een keer konden krijgen. De 160 kinderen smullen er nog steeds van. Ook zijn ze ontzettend blij met de door ons ingekochte crocs. Ze hebben er deze rit ruim 100 paar gekregen. Uit het schooltje komen foto’s waar de kleinste kinderen kleding krijgen uitgereikt. Deze kleintjes hebben vaak geen goede kleding. Bijzonder was de reactie van de revalidatie kliniek. Onze oude matrassen waren het mooiste geschenk van de laatste 5 jaar! Ondertussen rijden wij weer richting huis~. Onze bedoeling was om Magdenburg te bereiking, maar met ruim twee uur vertraging stoppen we eerder bij Nossen en gaan we morgen vroeg weer verder. Vanaf Nossen is het zonder file nog ongeveer negen uur rijden naar huis.

Vrijdag 28 juni. Vandaag vertrekken we vroeg, met in het achterhoofd, dat we vroeg thuis zijn. Het begint echter bij Hannover, waar we te maken krijgen met een lange file, veroorzaakt door een ongeluk i.v.m. wegwerkzaamheden. We besluiten de route bovenlangs via Bremen te nemen, helaas ook hier een file door een ongeluk en wegwerkzaamheden. Als we denken dat alles voorbij is, staat alles stil bij Leer; de snelweg is afgesloten en we worden allemaal door Leer gestuurd. Vervolgens is ons laatste oponthoud de rondweg om Groningen. Na het in leveren van de vrachtauto is het half zeven dat we thuis zijn. Voldaan kijken we terug op een warme geslaagde reis.

Gerrit en Pieter.

 

Verslag begeleiding.

Zaterdag 22 juni. Vandaag begint de reis om zeven uur. Voor mijzelf, Sjikke Havinga, is reizen naar Roemenië inmiddels een vaste gewoonte geworden en ik ben dan ook maar gestopt met tellen voor de hoeveelste keer dit is. Voor mijn reisgenote, nichtje Jantina, is alles nieuw en nog één groot avontuur. Toch is ook voor mij elke keer weer bijzonder en altijd weer anders. De sleur zit er nog lang niet in en het is elke keer opnieuw bijzonder inspirerend. We beginnen de dag met mooi weer en als de temperatuur rond negen uur de 20 voorbij schiet, is het al gauw 27 graden en loeit de airco volop. De reis gaat voorspoedig, ook al hebben we vlak voor Würzburg de navigatie nodig om ons om een bijna twee uur durende file op de A3 te leiden. Rond twee uur hebben we enkele korte, maar zeer hevige regenbuien, maar al snel daarna schiet de temperatuur weer richting de 28. Het is acht uur geweest als we een bedje kunnen regelen op ons overnachtingsadres net over de Oostenrijkse grens in Hongarije. Hier laten we ons de warme maaltijd en een glas koud vocht heerlijk smaken. Het is dan nog steeds 22 graden.

Zondag 23 juni. Na een goede, maar erg warme nacht, zitten we om zeven uur aan het ontbijt. Het is nog bewolkt, maar eenmaal onderweg kunnen we de zon al snel begroeten. De temperatuur stijgt vandaag dan ook tot boven de 30 graden. In Hongarije kiezen we voor de route dwars door Budapest, waar het op deze zonnige zondagmorgen nog aangenaam rustig is. Volgens de navigatie duurt de tocht op onze "oude" route door diverse wegwerkzaamheden anderhalf uur langer en dus gaan we via Debrecen over een gloednieuwe snelweg naar het zuiden en komen om half één bij de Roemeense grens aan. Zonder enige problemen mogen we Roemenië in. Daar is ons eerste adres Floresti, om bij Marien Kroon het bestelde geld op te halen. Marien zelf is druk met de kerkdienst, maar een van de medewerkers kan ons het geld overhandigen. We kunnen vlot door naar ons overnachtingsadres in Ungheni, waar we om zes uur eerst de geldenveloppen vullen en dan buiten gaan eten. Het is nog steeds 27 graden.

Maandag 24 juni. De dag begint al weer om zeven uur met een ontbijt op het terras van ons hotel. Het is dan al weer boven de 20 graden. Ons eerste adres is Cornesti, waar 270 voedselpakketten voor ons klaar staan. We controleren een aantal pakketten en dan kan de auto van de Roemeense chauffeur geladen worden. Wij gaan gauw door naar Albesti waar onze chauffeurs de medicijnen al voor ons uitgezocht hebben en we ze alleen nog in de juiste zakjes hoeven te doen. We volgen de mannen naar Sighisoara waar zij bij de kerk dan al weer bijna klaar zijn met lossen en gaan dan verder naar de revalidatiekliniek in Laslea. Grote blijdschap bij de directeur bij alle goederen die we hier brengen. Als we even later een rondleiding krijgen, zien we dat men al druk bezig is met het verwisselen van de matrassen. Bijzonder! De directeur ervaart het als een blanco cheque en het is het grootste geschenk dat hij in de afgelopen vijf jaar heeft gekregen. Hij nodigt ons uit voor een week vakantie in september. Eh.....

We gaan met de vrachtauto mee naar achtereenvolgens Dumbraveni, Medias, Velt en Copsa Mica. We assisteren bij het lossen van de pakketten, geven medicijnen en geldenveloppen af en geld voor de diverse projecten. In Medias bezoeken we een gehandicapte man die vanwege een afgezet been de deur niet meer uitkomt. In een donkere flat slijt hij zijn laatste dagen op de bank. Met een rolstoel zou deze man enorm geholpen zijn . Kunnen wij dat regelen? We beloven ons best te doen. De pakketten voor Sibiu bezorgen we samen en in Sadu hebben de mannen net de pakketten gelost als we arriveren. Dan is het feest want onze gastvrouw viert vandaag haar 39e verjaardag. Dus besluiten we de dag met taart en natuurlijk moeten we de dag dan nog even met elkaar bespreken en zitten we met onze Roemeense vrienden nog even gezellig na. Morgen weer een nieuwe dag!

Dinsdag 25 juni. Ons ontbijt is vanmorgen een half uurtje later. We slapen uit om om half acht te ontbijten. Dat is weer zo goed als in een hotel, heerlijk..... Na het ontbijt vertrekken de mannen naar Agnita en kijken wij bij het huis van de zuster van Claudia. Ze is erg vereerd dat we haar voor het eerst  in al die jaren een keer bezoeken. Ook hier weer worden we uitgenodigd voor een vakantie in het najaar...... We brengen Claudia naar haar werk in Cisnadie en gaan dan door naar het ziekenhuis van Agnita. De mannen hebben daar al gelost en zijn al weer onderweg naar Codlea en wij geven nog het projectgeld af en praten even over de problemen die men in Roemenië ondervindt met het verkrijgen van medicijnen. Helaas kunnen wij ook in Nederland niet alles oplossen.... We vervolgen onze weg via Medias naar Bazna. Hier bezoeken we twee gezinnen, eentje die al hulp krijgt en waar de kinderen vol trots ons het speelgoed tonen dat ze net uit het pakket hebben gekregen en eentje die nog op de wachtlijst staat. Vijf te kleine kinderen, allemaal ondervoed en een jongetje dat vanwege een heupziekte niet naar school kan. Voor meer medisch onderzoek ontbreekt het geld...... Onder de indruk gaan we verder om nog enkele families in Velt te bezoeken. In Sarmasu ontmoeten we de mannen met de vrachtauto weer die daar al weer druk aan het lossen zijn. Wij delen de medicijnen uit, geven in het ziekenhuis nog geld en medicijnen af en bezoeken nog een gezin in de zigeunerbuurt. De temperatuur stijgt vandaag tot boven de 33 graden en het koelt ook in de avond maar niet af. Onderweg naar Gura is het om acht uur nog steeds 28 graden. Het lossen daar is vooral zweten, zeker omdat men hier ook een hele partij kleding ontvangt. Nog net voor het onweer en de regen met bakken naar beneden komt, staat de garage vol met pakketten. Het is half elf als we aan een overheerlijke warme maaltijd beginnen. Daarna zitten we nog even gezellig na om bij te praten met ons gastgezin. Morgen ontbijten we om acht uur, maar het is inmiddels al woensdag......

Woensdag 26 juni. Na een zeer warme nacht zitten we om acht uur samen met de mannen aan het ontbijt. Ook hier is dat weer vertrouwd goed. Rond negen uur volgen we de vrachtauto naar Turda. Hier lukt het ons niet de contactpersoon wakker te krijgen. Dus haalt een van de chauffeurs wat acrobatische toeren uit en dan is het hek geopend en kunnen we de pakketten onder een afdak neerzetten. We sluiten het hek weer af zodat er niemand bij kan komen en nemen dan afscheid van de chauffeurs. Zij gaan nog naar Floresti en dan naar huis. Wij hebben nog wat bezoeken op het programma staan. Eerst bezorgen we wat levensmiddelen in Mitresti. Moeder is bezig om de kinderen te wassen, iets wat ik daar nog nooit eerder zag! Ze wast zelfs in een teiltje hun kleding! Voor het overige blijft het daar triest. Oma krijgt steeds meer gezondheidsproblemen en de oudste zoon van 12 is bijna klaar met school en wat wordt dan zijn toekomst? Een door ons meegebrachte bal wordt door de jongste kinderen met grote vreugde ontvangen. Natuurlijk, deze mensen doen zelf ook niets om het beter te krijgen en het blijft een uitzichtloos bestaan, maar deze kinderen hebben ook maar de pech dat ze hier terecht gekomen zijn...... Vanavond hebben ze in ieder geval geen honger.....

Via een mooi binnenweggetje, dat uiteindelijk strandt midden in de weilanden, bereiken we Sighisoara. Hier bezoeken we de familie Varga, "oude" vrienden. Het weerzien is kort maar krachtig. Ons laatste doel vandaag is het kindertehuis in Odorheiu Secuiesc. Hier waren de zusters weer erg blij met alle spullen uit het transport, vooral de slippers en de douchespullen. Opnieuw spreken ze hun waardering uit voor al die mensen in Nederland die zich inzetten voor hun kinderen. Een waardering die wij maar wat graag door willen geven! Rond zeven uur zijn we in het pension waar we de nacht door zullen brengen. De klussen zijn geklaard, nu "alleen" nog even ruim 2000 kilometer afleggen om weer thuis te komen. 

Donderdag 27 juni. Na een lekker ontbijt vertrekken we vanuit Odorheiu Secuiesc via een prachtige route naar Cluj Napoca. Hier brengen we ongeveer de halve middag door bij Marien en Yvonne Kroon. Ook zij zijn in de loop der jaren meer dan goede vrienden geworden, waar we heerlijk mee bijkletsen. Na het eten rijden we naar Hongarije. De grens verloopt voor ons probleemloos. Aan de vrachtautokant tellen we meer dan 60 wachtende combinaties. Jantina ktijgt zelfs een Roemeens stempel in haar paspoort als we er lief om vragen. Grote hilariteit want de Hongaren begrijpen dat niet. Wat voor bijzonders is hier aan de hand? Gelukkig komt de Roemeense douanier uitleg geven en dan hebben we ze zomaar terug. Het is rond half tien als we we ons overnachtingsadres aan de Hongaarse kant bereiken. Moe maar voldaan. 

Vrijdag 28 juni. Vandaag draait de dag alleen maar om kilometers maken. We starten om half negen in Hongarije en het is qua weer opnieuw een stralende dag. Omstreeks twee uur passeren we de Oostenrijkse grens en dan nemen we even een half uurtje de tijd om in het Outletcentrum een kijkje te nemen. Via Wenen vervolgen we onze reis en omstreeks zes uur passeren we de grens met Duitsland. Het is dan nog een kleine drie uur rijden voor we een overnachtichtingsadres vinden. Het is vakantietijd, dus veel hotels etc. zijn volgeboekt.

Zaterdag 29 juni Vandaag zitten we om 7 uur aan het ontbijt en nog voor 8 uur in de auto. Terwijl de reis voorspoedig verloopt, kijken we nog even terug op deze week. We hebben beide een goede, maar wel vermoeiende week gehad. Jantina had- door eerder vrijwilligerswerk- al wel vaker te maken gehad met armoede, maar dit heeft toch wel weer opnieuw de nodige indruk gemaakt. De bezoeken aan de gezinnen en te zien hoe deze mensen werkelijk moeten (over)leven, zet je elke keer weer aan het denken. Wat leven wij toch in een rijk land en wat hebben we het hier met onze kasten vol eten en kleding toch ontzettend goed. En dan hebben we het nog niet eens over het leven in een ziekenhuis of in een kliniek zoals we die in de afgelopen week ook zagen. Vijf dementerende dames die op een rijtje naar de muur zaten te staren. Als je dan zelf uit het welzijnswerk komt, maakt dat wel wat los. Maar ook de dankbaarheid bij de directeur van de revalidatiekliniek, bij de nonnen in het kindertehuis, bij al die gezinnen -zelfs bij de armste gezinnen stonden er koekjes of andere lekkernijen voor ons op tafel-, laat zien dat onze hulp nog steeds zo heel hard welkom is. Daarom zullen we blijven doorgaan. Ik denk dat er tijdens deze reis wel een nieuwe vrijwilliger bij gekomen is. Vrijwilligers die we heel hard nodig hebben! 

Na nog een uurtje file voor Keulen, verloopt de rest van de dag probleemloos en zo bereiken we 's middags om half 4 Friesland.

 

De eerstvolgende inzameling is in de week van 30 en 31 augustus. We hopen u dan allemaal weer te ontmoeten!

 

 

Joomla templates by a4joomla